«فضایی برای اکتشاف »
در میانه‌ی مسیر پرچالش توسعه‌ی کشور، جایی که پژوهش در حوزه انرژی، استقلال و رفاه آینده را رقم میزند، ساختمان پژوهش
و فن‌آوری سازمان انرژی اتمی ایران به‌عنوان یک «قرارگاه پژوهشی» تعریف شد
هدف این پروژه، طراحی یک ساختمان صرف اداری یا پژوهشی نبود. اینجا قرار بود بستری شکل بگیرد که زیست‌جهان دانشمندان و پژوهشگران را به رسمیت بشناسد: فضایی که سکوت آن معنا دارد، گردش نور در آن هدایت‌شده است و هر مسیر حرکتی، ادامه و ارتباط دهنده گفت‌وگویی علمی-پژوهشی است.
سازه با زبان مصالح صریح اما بدون نمایش قدرت، شکل گرفت: بتن، فلز، و شفافیت کنترل‌شده‌ی شیشه، مثل لایه‌های یک آزمایش، در ترازهای فضایی با دقت در کنار هم نشسته‌اند. فرم کلی، به جای تقلید از هندسه‌ی نمادین، به دنبال خلق نظمی درونی است؛ نظمی که برخاسته از روش علمی ولی نه محدود به آن است و از کلیشه‌های فرمی برآمده از زیبایی عینی مجلات و رسانه های تقلیدی نیز می گریزد. در طراحی داخلی، به‌جای دکور، «نظم» اصل قرار گرفت؛ فضاهای کاری که با انعطاف‌پذیری، امکان تغییر و توسعه را برای پروژه‌های متغیر پژوهشی فراهم می‌کنند. سالن اجتماعات نه فقط برای ارائه، بلکه به‌عنوان عرصه گفت‌وگو طراحی شد. آزمایشگاه‌ها، جایی برای پیوند عمل و نظریه هستند و در قلب پروژه جای گرفتند، جایی که علم زاده می‌شود.